brexit

when we witness the dooms day predictors of pound due to brexit, one start wondering what happened to those classic economic assumptions. When a system undergoes structural change, it demands a stipulated time frame to realign and reorganise. Let us not jump into the conclusion that pound is having a free fall. Keeping the fundamental economic principle - demand and supply, in a couple of years EU will require UK to create demand outside of its uniform system than UK require EU. Considering most of the industrial production these days take place outside EU countries (except high end industrial production in Germany) , UK's dependancy on EU remain a falsified notion.

Yousur Arakkal

Long back during my college days, there was an article about an artist in Mathrubhumi weekly magazine. What captivated me was the images that were dark. Like Bhikash Battacharjee's paintings, there was this haunting loneliness and a sense of despondency looming in those darkness and its portraiture. I had some sort of an instant liking for his images and his imaginations. That was my first introduction to Yusuf Arakkal. Long after, I met him at Delhi Pallete art gallery, where he had a show of those large canvases in a beautifully crafted gallery by couple of fashion designers. Most of those canvases were completely black with diagonal or straight red lines and few small images in the corners. In the crowd I had a brief interaction: a stranger to stranger.

Then in 2009, when I had a show with Surendran Karthyayan at Chitra kala parishad, one sunday morning as I was sitting behind table in the gallery, Yusuf Arrakal turned up. At that time I was in Ahmedabad and Surendran was from Trivandrum and as outsiders of Bengaluru we have invited many artists whoever we knew by name or through contacts but many chose not to turn up, but Yusuf Arakkal surprised me by coming. He spent almost an hour chatting about many things including our paintings. He had a suggestion to my painting where white colour was predominant, that it needs to be mellow down towards dark.

It was strange that he talked to me that day as if I am known to him for ages! While going back smilingly he said " we met in Delhi in my Show right. When I saw your photo in news paper, I could immediately recollect". It was shock to me that he can recollect an image of a brief interaction after long years.

He left in his black car and he was wearing a black safari suit. Today morning when I came to know that he is no more, for a moment I was shocked. I will certainly remember that one hour rest of my life. Respectfully .

Mr. Yusuf Arakkal at our show in Chitrakala ParishadA

Gandhi

Some people looked at Gandhi from his looks, some other looked at him through hi religion, some through his obsession with truth; he still was experimenting, some through his love for muslims, some for hindu roots, some for his sexual experiments., some other for his philosophy of living. Some for his politics, some for his fenatic obsession with utopias. Some for his leadership. Some looked through his pune pact, some other for his gift of 52 crore to pakistan. But his enigma has always captivated me. His ability to make all fundamentalists his enemy is amazing. I love it

cultural rootedness & Sugathakumari teacher

the importance of socio-cultural, environment and economic rootedness to the land of origin in social ecology and ecological arguments are complicated. The fine line that divides collective rootedness of inclusiveness and rigid fundamentalism of exclusion in these futuristic arguments or requirement of humanity, can trip many. Often one confuse one for the other, both by practitioner and public. Sughathakumari teacher is a victim of this complexity. She is completely wrong in her statement confusing xenophobic exclusion as ecological rootedness. She must withdraw her statement.

മൃഗീയ മലയാളിയുടെ പ്രാകൃത മനുഷ്യത്വം

പഴയൊരു ഓസ്ട്രിയൻ കഥയെടുത്തൊരു സിനിമയുണ്ട്. നസീകാലത്തെയാണ്. ഓസ്ട്രിയൻ തെരുവിൽ ഒരുകൂട്ടം റെബലുകൾ ഒരു ബോംബ് വെക്കുന്നു. പത്തു ഇരുപതോളം നാസി പടയാളികൾ മരിക്കുകയോ അപകടപ്പെടുകയോ ചെയ്യുന്നു. ഉടൻ നാസി ഹെഡ്‍കോട്ടറിൽ നിന്നും ഉത്തരവ് വരുന്നു. ഓരോ നാസി പടയാളിക്കും പകരമായി പത്തു ഓസ്ട്രിയൻ പടയാളികൾ കൊല്ലപ്പെടണം. അവസാനം ബോംബ് വെക്കലുമായി യാതൊരു ബന്ധവുമില്ലാത്ത ഇരുന്നൂറിലേറെ ജയില്പുള്ളികളും മറ്റുപലരും വെടിവച്ചു കൊല്ലപ്പെട്ടു.

കേരളം രണ്ടായിരത്തി പതിനാറ്. ചിലരെ തെരുവ് നായി കടിക്കുന്നു. അപകടപ്പെടുത്തുന്നു. കേരളമാകെ കൊലവിളി തുടങ്ങുന്നു. തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട പ്രതിനിധികളടക്കമുള്ളവർ, കടിച്ചവനെ കിട്ടിയില്ലെങ്കിലും, കടിച്ച ഒരു പട്ടിക്കുപകരം പത്തെണ്ണം വച്ച് കൊന്നു കൊലവിളി വിളിക്കുന്നു. കേരളമാകെ ഹർഷാരവം മുഴങ്ങുന്നു. കൈകൊട്ടുന്നവരിൽ ഒരാളും തിരിഞ്ഞു നിന്ന് അവയെ തെരുവിൽ നിന്നകറ്റി ജീവിക്കാനനുവദിക്കുന്ന കാര്യം പറയുന്നില്ല. അഥവാ അങ്ങിനെ വല്ലവരും പറഞ്ഞാൽ, ആ പറഞ്ഞവനെയെല്ലാം തെറി വിളിക്കുന്നു. പിന്നേ ചിലവിന്റെ കണക്കു പറഞ്ഞു അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും വരെ വിളിക്കുന്നു.

സൗമ്യ വധക്കേസിൽ പരമോന്നതകോടതി വസ്തുനിഷ്പക്ഷതമായി ഒരു വിധി പ്രഖ്യാപിക്കുന്നു. കൊലക്കു മറുകൊല മാത്രമാണുത്തരമെന്ന പ്രാകൃത മാനസികോല്ലാസത്തോടെ ആക്രോശിച്ചുകൊണ്ടു മലയാളികൾ നീതിപീഠത്തെയും, നീതി വ്യവസ്ഥയെയും, ഭരണകൂടത്തെയും കടന്നാക്രമിക്കുന്നു. അതും പോരാഞ്ഞു സർക്കാർ വക്കീലിനെയും, അയാളുടെ കറകളഞ്ഞ പത്രപ്രവർത്തനം നടത്തുന്ന സഹോദരനായ പത്രാധിപരെയും, അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൂടെ ജോലിചെയ്യുന്ന കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് നേതാവിന്റെ സമുന്നതയായ പത്രപ്രവർത്തകയായ ഭാര്യയെയും ഇതിൽ ഭാഗഭാക്കാക്കി എല്ലാവരെയും ഒരു തെളിവും തിരയാതെ തെറിവിളിക്കുന്നു. മലയാളീ സമൂഹം അത് കൊണ്ടാടുന്നു.

അവസാനം ഏറെ ബഹുമാനമർഹിക്കുന്ന വളരെയധികം കാര്യങ്ങൾ കേരളത്തിന്റെ പ്രകൃതിക്കും മലയാളീ സമൂഹത്തിനും ചെയ്ത സുഗതകുമാരി ടീച്ചർ ഒരു തെറ്റായ കാര്യം പറഞ്ഞപ്പോൾ, അത് തെറ്റാണെന്നു പറയുന്നതിന് പകരം, അവർക്കു തെറ്റുപറ്റി എന്ന് പറയുന്നതിന് പകരം, അവരുടെ സംഭാവനകളെല്ലാം മറന്നു അവരെ വ്യക്തി ഹത്യ ചെയ്യുന്ന, അവർ ഒരു രാഷ്ട്രീയ കക്ഷിയായ ബിജെപിയുടെ നേതാവിനെ കണ്ടു എന്ന ചിത്രം വച്ചു അവരെ വർഗീയ വാദിയെന്നു ചിത്രീകരിക്കാനൊരുങ്ങുന്ന മലയാളികളെ നിങ്ങൾക്കു നമോവകം.

മലയാളികളായ എന്റെ സുഹൃത്തുക്കളെ നിങ്ങള്ക്ക് ഹിറ്റലറുടെ നാസിസം ബാധിച്ചിരിക്കുകയാണ്. ഒരു തരം നാർസിസിസ്റ്റിക് മാനിയാക്ക് കോംപ്ലക്സ്. തന്റെ ചിന്തകൾക്കും വരുതിക്കുമപ്പുറം ആരും ഒന്നുമുണ്ടാകരുതെന്ന, അങ്ങിനെയുണ്ടായാൽ അവരെ വംശനാശം വരുത്താനുള്ള ഒരുതരം മൃഗീയ പ്രാകൃത മനുഷ്യത്വം.

തെമ്മാടിത്തത്തിനൊരതിരുണ്ട്‌ സുഹൃത്തുക്കളെ

the complex self

he complex "self" of my friend, mine and an Indian villager
( i changed the title of this post, i think this is the right title :-) )

It was way back in 1987 one evening that I landed near Jahangir Art Gallery with couple of my friends. It was just week after I joined the course on computer software systems and a week after I saw first time a computer in reality. Then these couple of friends mine were having exhibition at Jahangir art gallery. Mumbai was still a greek to me but somehow I managed to reach Kalagodha in those crowded train. It was a blessing in disguise for all of us as we all were uncomfortable with the crowd in the city that never showed any signs of settling. Luckily for us my friend had already sold three of his painting and had twelve thousand rupees in his pocket. We took a cab and went to India gate, some thing all of us wanted to visit. Till around 9.30, we were sitting there watching people and lost in our own thoughts. We realised in comparison to the rest of the world we were silent and slow both in movements and nature and above all our dresses were common. Suddenly my friend who is now a big time designer and artist in New York told us as if he woke up from a dream that 'you know we should not be disheartened, all these guys in next life also will not be able to match my wealth". For a second my self and my other friend who is now a sanyasi somewhere in Rishikesh were, although taken back but had the same resentment in our minds. My designer friend and I had something in common, both our grand parents and their family owned an entire village, it's river, hills, farms and temples. They were bourgeois Zemindars of pre independent India. My father's village is near kannur a place called panthottam and his were somewhere near ottappalam. Although my father was born into a family that owned a village, he never identified with it ever owing to his politics and philosophy, my friend's father but owned his village inspite of the land reformation taken place during the post independent India.
On that night, on my way back home I realised it is difficult to escape bourgeois mind set and its egos. A bourgeois will always be a bourgeois. No wonder Lenin and Ambedkar wanted to annihilate it. But I also had this realisation, at every moment in every city, a large section of villagers who are on a visit to these cities do have this strong resentment against city dwellers. They feel city dwellers are being pompous without any merit. Now I also can understand why right wingers- a majority of them are from rural India seems to be regressive to city dwellers and why do these rural folk aggressively assert their cultural positions on urban India

the belonging

Three questions and problematic self

1
Couple of days back my very old friend called me and asked "why have I become arrogant and rude, a narendran he doesn't know?" as it would have been for anyone else, for a second I had a freezing moment in my life. I could not reply him and hanged the phone without a word of further argument.
I went back home and looked at mirror and asked " am I arrogant ?"
I could not make out who was in the mirror. A stranger slowly but steadily evolved from the mirror and it introduced himself to me in full attitude
"Hi ...I am narendra raghunath"
I could not make out when did I lost myself.

2

My friend did not give up. He called me again in the evening. "hello ...do not put down the phone ..."
I laughed at him and said "no ...I would not"
"heard that you are a known artist now!!"
"known to whom ? " I wondered
" I hear the stories from Delhi"
"I don't think and I don't check and I am not bothered" i replied
"if you ask, you did the biggest blunder leaving technology...tell me how much you must be earning..."
With little hesitation I told him my monthly income and a laughter broke out at the other end. At the end of the laughter he said
"you know, you rememberer you recruited me first to computers and today I earn your ten- fifteen years salary a month. I travel around the world and my kids study in world's best universities.."
This time laughter was from my side
" then why do you tell me all these things and why did you call me...?"
there was a silence on the other end. I got back myself

3

I went back to my canvas and started painting. My arrogance was all over the place and there was a smile still left behind.
Forgive my friends, i don't belong to your big world.

aristocratic function of art

For art historians , art practice meant learning about art, while artists of course needed to make art. Lurking just below the surface, however, was the imponderable problem that remains in the minds of many: "artists are found, not made" : Graeme sullivan: art practice as research: inquiry in visual arts

I wonder at the beginning of 21st century where egalitarian access to artwork is made possible by internet technology, we are still discussing aristocratic functioning of art: artist as leader or the importance of hierarchy of imagination (age old idiom leaders are born, can not be created) as context for theoretical enquiry and academic priority!

dangerous silence

Very curious factor about the Dalit march to Una is as expected is being ignored by the main stay media with their ulterior motives is no surprise, but it is astonishing to find that this spontaneous movement, even if it was in making for long time, is completely ignored by a large section of “intellectual elitists” of Daliti community including NGOs, academia and media for their dangerously personal and questionable political motives.

My friend from Gujarat painfully writes “ history will not pardon them and the future generation of these peasants who are still socially and economically downtrodden and are taking part in this long walk when turn around and ask about their moral authority, they will have nothing but shame to cover up. These people have become the new neo caste hegemony covering their own A** ”

Sad!

history

History is there not to dig out and resurrect heroes but it serve to identify and understand present heroes. Strange scenes from my country confuses me !

തീർച്ചയായും ഫിറോസിനെ തിരയണം ...തീർച്ചയായും തിരയണം .

ഇന്നലെ പാർക്കിനപ്പുറത്തെ കോളേജ് കംപ്‌സിനപ്പുറത്തെ ചെറിയ വഴിയിലൂടെ നടക്കുമ്പോൾ പെട്ടന്ന് ഒരു ഫോൺ വന്നു. അറിയാതെ തെറ്റി വിളിച്ചതായിരുന്നു. എപ്പോഴും ഫോൺ എടുക്കുമ്പോൾ ചെയ്‌യുന്നതുപോലെ ഒരു ഹെലോവിന് മുൻപേ സ്വന്തം പേരുപറഞ്ഞാണ് ഞാൻ ഫോൺ എടുത്തത്. ഫോണിന്റെ മറുവശത്ത് ആദ്യം ഒരു നിശ്ശബ്ദതയായിരുന്നു. പിന്നെ ഒരു ആകാംക്ഷയുടെ അരികുചേർന്നു ഒരു സ്ത്രീ തെറ്റി വിളിച്ചതിനു മാപ്പു പറഞ്ഞുകൊണ്ട് പിന്നെയും തുടർന്നു " you sound familier ...are you narendra who studied in Bandra west ?" ഒരു നിമിഷം ഞാൻ പതറിപ്പോയി. ബാന്ദ്ര വെസ്റ്റിൽ പഠിച്ചിരുന്നു എന്ന സത്യം ഞാൻ പോലും മറന്നിരുന്നു എന്നതാണു കാര്യം. മുപ്പതു വർഷ ങ്ങൾക്കു മുൻപുള്ള കാര്യമാണ് പെട്ടന്ന് ആരോ ഒരാൾ അതും തെറ്റി ഫോൺ ചെയ്തൊരാൾ ചോദിക്കുന്നത്. എന്ത് പറയണമെന്നറിയാതെ പരുങ്ങി ഒരുവിധത്തിൽ ഒപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു ..."yes i did study in Bandra west, but it was thirty years back ..". ഒരു വലിയ പൊട്ടിച്ചിരിയായിരുന്നു മറുവശത്ത് "you are narendra raghunath ...right ?" ആ ചോദ്യം എന്നെ വീണ്ടും കുഴക്കി. ആരാണിത്തപ്പാ... അതും മുപ്പതു കൊല്ലങ്ങൾക്കപ്പുറത്തെ ഞാൻ പോലും മറന്നു പോയ എന്നെ ഓർക്കുന്നത് ? അതും ഒരു സ്ത്രീ. അപ്പുറത്തെ ചിരി അവസാനിക്കുന്നില്ല. ഒരല്പം പരുങ്ങികൊണ്ട് ഞാൻ അവരുടെ ചോദ്യം ശരിവച്ചു . അതെ ഞാൻ നരേന്ദ്ര രഘുനാഥ് ആണ്...പക്ഷെ നിങ്ങൾ ആരാണ് ?. ചിരിയൊതുക്കാനാകാതെ അവർ തുടർന്ന് " അത് വീടു ...അവസാനം ഞാൻ തന്നെ കണ്ടുപിടിച്ചു ....മുപ്പതു കൊല്ലം...മാൻ വാട്ട് എ വണ്ടർ ... ദിസ് ഈസ് മരിയ.. യു ഓവ് മി എ ബുക്ക്"
പിന്നെ മരിയ നിർത്താതെ സംസാരമായിരുന്നു. ഞാൻ നിശബ്ദനും. ഒരു പോയ കാലത്തിന്റെ കണക്കു പുസ്തകം അവർ തുറക്കുകയായിരുന്നു .മുപ്പതു വര്ഷങ്ങൾക്കപുറത്തെ ഓർമകൾ അവർ ചികഞ്ഞെടുക്കുകയായിരുന്നു. എന്റെ സഹപാഠികളിൽ ഏറ്റവും സുന്ദരിയായിരുന്നു മരിയ. അന്നെന്റെ സുഹൃത്തായിരുന്ന ഫിറോസിന്റെ ഗേൾ ഫ്രണ്ടായ ആംഗ്ലോ ഇന്ത്യൻ മരിയ എന്ന ക്ലാസ്സ്‌മേറ്റ്. ഇംഗ്ലീഷ് അധികം സംസാരിക്കാനറിയാത്ത, എല്ലാവരിൽ നിന്നും അകന്നു നടന്നിരുന്ന, ഉച്ചക്ക് വാടാ പാവ് തിന്നിരുന്ന എന്നോട്, ഞങ്ങളുടെ ക്ലാസ്സിലെ ഏറ്റവും പണക്കാരനും സുഹൃത് ബന്ധങ്ങളുമുണ്ടായിരുന്ന ഫിറോസ് എന്ന ഒരജാനാബാഹു തുടങ്ങിയ സുഹൃത് ബന്ധം. അന്ന് കമ്പ്യൂട്ടറിന്റെ അവന്റെയും മാറിയയുടെയും എല്ലാ പ്രൊജെക്ടുകളും ചെയ്തുകൊടുത്തത് ഞാനായിരുന്നു. എന്നൊക്കെ പ്രൊജെക്ടുകൾ കഴിഞ്ഞിരുന്നുവോ അന്നൊക്കെ അവന്റെ വക ഒരു ട്രീറ്റ് ഉണ്ടായിരിക്കും . അവനും മരിയയും ഞാനും. അന്ന് ഞാൻ മദ്യപിച്ചിരുന്നില്ല. അതിനാൽ രണ്ടുപേരെയും തൂക്കി ടാക്സിയിൽ ഇട്ടിരുന്നത് ഞാനായിരുന്നു. ഒരു നല്ല കാലത്തിന്റെ ഓർമ്മ. വർഷങ്ങൾക്കിപ്പുറം മരിയ, അതും ഒരു തെറ്റി വിളിച്ച ഫോൺ കാളിലൂടെ . ഈ ലോകത്തിൽ അദ്‌ഭുതങ്ങൾക്കവസാനമില്ല. അന്ന് മാറിയയിൽ നിന്നും അവസാന പ്രോജെക്ടിനായി സി+ ന്റെ ഒരു ബുക്ക് വാങ്ങിയിരുന്നു. പിന്നെയത് കൊടുക്കാൻ മറന്നു പോയി.

ഫിറോസും മരിയയും പിന്നെ തെറ്റി പിരിഞ്ഞെന്നും, ഫിറോസ് അമേരിക്കയിലെവിടെയോ ഉണ്ടെന്നും, മരിയ ഇന്ന് ഇന്ത്യയിലെ ഒരു വലിയ സോഫ്റ്റ്‌വെയർ കമ്പനിയുടെ ഡയറക്ടർ ആണെന്നും പറഞ്ഞു. ഞാനിന്നൊരു ആര്ടിസ്റ് ആണെന്നറിഞ്ഞപ്പോൾ ഒരു നീണ്ട നിശ്ശബ്ദതയായിരുന്നു മറുവശത്ത് . ഇനി ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് വിളിക്കുമെന്നും എന്നെയും ഫാമിലിയെയും കാണാൻ വരുമെന്നും പറഞ്ഞു നിർത്തിയപ്പോൾ പിന്നെയും ഒരു നീണ്ട നിശ്ശബ്ദതയായിരുന്നു. സംസാരം അവസാനിപ്പിക്കുന്നതിന് മുൻപേ "ഫിറോസ് യു ആൻഡ് മി ....വാട്ട് എ ഗുഡ് ഡേയ്സ് വെറെ ദേ...". എന്നു മാറിയ പറഞ്ഞു

ഞാൻ എന്നോ മറന്നു പോയ മരിയയുടെ വാക്കുകൾ എന്നെ കുറ്റബോധത്തിന്റെ കുരിശിൽ തറച്ചു.

തീർച്ചയായും ഫിറോസിനെ തിരയണം ...തീർച്ചയായും തിരയണം ...